پایگاه تحلیلی خبری شعار سال

همه ما درد انواع تفکر‌های چسبناک، اندیشیدن تا سر درد پوچی، تفکرات غیرجامع، تفکر در شرایطی که عمل کردن مقدم بود، تفکر در زمان و شرایطی که موقعیت اضطرار مطرح است و ... را چشیده ایم. همه ما متوجه شده ایم که بخش زیادی از انسان‌های موفق از نظر مادی، فاقد تجارب و سوابق آکادمیک هستند (هرچند بحث تفکر با تجارب آکادمیک و مدرک گرفتن، دو بحث دارای جنبه‌های اشتراکی، اما بشدت مجزا می‌باشند). حال سوال اینجاست که با این حجم معایب، تفکر و اندیشیدن خوب است یا بد؟ در پاسخ باید بیان داشت که اندیشیدن و توان تفکر در صورتی مفید فایده است که از نوع جامع بوده و همچنین در کنار آن، دو بحث اراده ورزی و بحث اعتقادات و حوزه ارزشی، مطرح باشد. تفکر غیرجامع و تفکر بدون اراده ورزی و نظام اعتقادی، به هیچ جا نمی‌رسد. این آسیبی است که متاسفانه غالب دانشگاه‌ها مبتلا به آن بوده و تاکیدات خاص بر تفکر کلاسیک (تفکر منجر به ایجاد تخصص صرف) دارند.

اغلبِ کتاب‌های خودیاری وعده می‌دهند اگر کمی امید و اراده داشته باشیم و اندکی خوش‌بینی چاشنی کار کنیم، مشکلات روزمرۀ ما را حل خواهند کرد و ما را به همۀ آرزوهایمان می‌رسانند. منتقدان صنعت خودیاری این حرف‌ها را داستان‌هایی پوچ و بدون اعتبارِ علمی می‌دانند که مشتی شارلاتان برای عوام‌فریبی سرهم‌بندی کرده‌اند. اما کتاب‌های خودیاری میلیون‌ها نفر از سراسر دنیا را متقاعد کرده‌اند که حلال مشکلاتشان هستند؛ و جالب اینکه خیلی‌ها هم اعتراف می‌کنند زندگی‌هایشان زیر و رو شده است. آیا همۀ آن‌ها در اشتباه‌اند؟ بحث خودیاری (از جمله در روان‌شناسی عامه) به دسته‌ای از کتب (غیر از سمینار‌ها و ویدیوها) اختصاص دارد که راهبرد‌هایی عملی و اخلاقی برای تغییر رفتار و عادت‌های ذهنی ما ارائه می‌کنند. این نوع کتاب‌ها اصولی مطرح می‌کنند که، در صورت برخورداری از امید، ممارست و باور لازم، نویدِ کنترل ذهن را به ما می‌دهند، کاری که در نهایت به ما کمک می‌کند به آرزوهایمان برسیم.